99
ROZDZIAŁ 5. TEchnologia stosowania asfaltów
Tabela 5.1. Temperatura rozgrzewania próbek ORBITON HiMA w laboratorium
Wielkość próbki w pojemniku
ORBITON
25/55-80 HiMA
ORBITON
45/80-80 HiMA
ORBITON
65/105-80 HiMA
pojemnik do 1 litra pojemności,
- czas rozgrzewania próbki max. 2 godziny
max. 180
max. 180
max. 175
pojemnik 1÷2 litrów pojemności,
- czas rozgrzewania próbki max. 3 godziny
max. 180
max. 180
max. 175
pojemnik 2÷3 litrów pojemności,
- czas rozgrzewania próbki max. 3,5 godziny
max. 180
max. 180
max. 175
pojemnik 3÷5 litrów pojemności,
- czas rozgrzewania próbki max. 4 godziny
max. 180
max. 180
max. 175
pojemnik powyżej 5 litrów pojemności,
- czas rozgrzewania próbki max. 8 godzin
max. 160
max. 150
max. 140
Postępowanie z próbkami po rozgrzaniu:
lepiszcza do wykonania próbek mieszanek mineralno-asfaltowych – po rozgrzaniu próbek asfaltu w pojemnikach
należy je
ujednorodnić poprzez mieszanie
, pamiętając, aby nie wprowadzić pęcherzyków powietrza
do próbki. Maksymalny czas mieszania (ujednorodnienia) wynosi 10 minut.
w przypadku przeznaczenia próbek lepiszczy asfaltowych do badania właściwości na zgodność z normą
PN-EN 12591, PN-EN 14023 lub innych badań, ORLEN Asfalt jako dostawca zaleca, zgodnie z zasadami
podanymi w PN-EN 12594 p. 7.1., aby
po rozgrzaniu próbek i ich ujednorodnieniu wykonać
przelew materiału przez sito metalowe o oczkach #0,5 mm
, w celu wyeliminowania ewentualnych
zanieczyszczeń wpływających na wyniki badań.
Próbki asfaltów otrzymane w wyniku:
wykonania ekstrakcji mieszanki mineralno-asfaltowej (wg norm PN-EN 12697-1, PN-EN 12697-2, PN-EN 12697-4
[4, 5, 6]), powinny być poddane badaniom natychmiast po odzyskaniu, tak aby uniknąć ich powtórnego
rozgrzewania,
badań odporności na twardnienie lub starzenie (zgodnie z PN-EN 12607-1, PN-EN 12607-2 i PN-EN 12607-3
lub PN-EN 14769 [7, 8, 9, 10] lub innej normy, która dotyczy twardnienia lub starzenia), należy przygo-
tować i badać zgodnie z odpowiednimi metodami pobierania i badania.
5.1.3. Przyczepność asfaltu do kruszyw mineralnych
Przyczepność (przyleganie) asfaltu do powierzchni ziaren kruszywa zależy od wielu czynników, w tym między
innymi od rodzaju skały, z której wyprodukowano dane kruszywo. Ogólnie w technice drogowej wykorzystuje się
pojęcia kruszywo „kwaśne” i „zasadowe”, co ma związek z dużą i małą zawartością krzemionki (SiO
2
) w skale.
Przyjmuje się, że kruszywa „kwaśne” mają słabe powinowactwo z asfaltem i wymagają stosowania środków
polepszających adhezję asfaltu. Kruszywa „zasadowe”, jak np. wapienie, charakteryzują się lepszą przyczepnością
asfaltu. Niemniej jednak wybór środka polepszającego adhezję asfaltu do kruszywa wymaga każdorazowo
przeprowadzenia badań sprawdzających w laboratorium, ponieważ niestety niektóre środki chemiczne pogarszają
adhezję asfaltu do kruszywa. Dostępne na rynku środki adhezyjne oraz ich zawartość w asfalcie, należy dobierać
do konkretnego lepiszcza asfaltowego i kruszywa z mieszanki mineralnej, pamiętając, że rzadko spotyka się
uniwersalne produkty działające dobrze z każdą parą asfalt-kruszywo.
